Le të fitojë Nikoliqi

Feirfild Osborn ka shkruar se “ne nuk jetojmë as për ta lehtësuar fatkeqësinë e të kaluarës e as për t’i pranuar të shërueshme ato të së tashmes”. Prandaj, shqiptarët nuk janë dhe as duhet të përdoren nga dikush si karrem për ta shëruar mendjen e një populli, aq më pak për ta mësuar atë, se çfarë të ardhme duhet të zgjedhë

“Plus ça change, plu c’est la meme chose (sa më shumë ndryshojnë gjërat, aq më shumë mbeten të njëjta)”, thotë një proverb francez. Dhe, vërtet, sa më shumë që flitet për pavarësi, na duket sikur pavarësia nuk do të ndodhë ose të paktën na bëhet sikur nuk do të jetë pavarësi çfarë e përfytyrojmë ne. Sa më shumë që flitet se zhvillimet politike në Serbi nuk ndikojnë në vendimin për të ardhmen e Kosovës, aq më shumë vërejmë se po ndikojnë.

Edhe pse pavarësia e Kosovës duket shumë afër, bazuar në ato që deklarojnë diplomatë të huaj kohëve të fundit, prapë se prapë ne gjendemi brenda një rebusi të mbështjellë me mister brenda një enigme, ku nuk mund të parashikohen saktë veprimet e asnjë pale. Muaji shkurt apo, më së largu fillim-marsi, paralajmërohet si kohë, kur do të mund të merret një vendim për shpalljen e pavarësisë së Kosovës. Kjo pasaktësi në kohë vërehet qartë se është e ndikuar nga zhvillimet politike në Serbi, si dhe rezistenca e tyre që ta pranojnë realitetin e krijuar në Kosovë pas vitit 1999.

Nëse koha për ta marrë vendimin për të ardhmen e Kosovës është e ndërlidhur me fitoren e kandidatit serb për president në Serbi, siç deklarohet, atëherë shqiptarët e Kosovës duhet “të luten” që fitues të jetë Tomislav Nikoliq. Sipas kësaj logjike që po ndjek BE-ja kundrejt statusit të Kosovës, për neve është shumë e dëshirueshme që fitues i këtyre zgjedhjeve të jetë radikali Nikoliq. Fitorja e tij do të thotë pavarësi më herët për Kosovën, ndërsa humbja e tij dhe fitorja e Tadiqit, do të thotë shtyrje e vendimit për statusin e Kosovës.

Po, përse Evropa do të duhej të mundohej kaq shumë që ta ndryshojë gjendjen në Serbi, nëse atë nuk duan ta ndryshojnë vetë serbët? Apo pse Kosova do të duhej të paguante ende për paaftësinë politike dhe të të menduarit të serbëve që të orientohet drejt një të ardhme më ndryshe, se sa që ka ndjekur deri më tani? Feirfild Osborn ka shkruar se “ne nuk jetojmë as për ta lehtësuar fatkeqësinë e të kaluarës e as për t’i pranuar të shërueshme ato të së tashmes”. Prandaj, shqiptarët nuk janë dhe as duhet të përdoren nga askush si karrem për ta shëruar mendjen e një populli, aq më pak për ta mësuar atë, se çfarë të ardhme duhet të zgjedhë.

Duke parë gjendjen e vështirë nëpër të cilën kalonte popullit gjerman, Johan Volfgang fon Gëte kishte deklaruar se “gjithmonë kam ndjerë një keqardhje të hidhur, kur kam menduar për popullin gjerman, i cili është aq i denjë për respekt si individ dhe aq fatkeq në tërësi”. Serbët janë e keqja e tyre, nuk janë shqiptarët. Atëherë pse duhet të mbahet peng e ardhmja e një populli, siç po mbahet e ardhmja e qytetarëve të Kosovës?

Të dielën, më 3 shkurt në Serbi pritet të zhvillohet raundi i dytë i zgjedhjeve për president dhe Evropa i ka orientuar të gjitha energjitë drejt këtij vendi në përpjekje që të ndikohet që fitues të jetë Boris Tadiq. Këtë vigjilencë do të duhej ta kishim edhe ne, por me “dëshirën” që fitues të jetë Nikoliq. Fitorja e Tadiqit, sipas burimeve diplomatike, për Kosovën do të thotë shtyrje e vendimit për statusin. Ndërsa, po sipas këtyre burimeve, fitorja e Nikoliqit do të thotë marrje e vendimit të menjëhershëm për pavarësinë e Kosovës. Kështu që le të fitojë Nikoliq në Serbi, sepse do të fitojë edhe Kosova e qytetarët e saj.

Atëherë, çfarë kemi ne që nuk “lutemi” për të fituar Nikoliq, e, që pastaj, edhe ne të marrim vendim për pavarësinë e Kosovës. Kjo është një arsye më shumë, pse ne duhet të jemi gati për ta marrë vendimin historik, shpalljen e pavarësisë së Kosovës, pa marrë parasysh se kush do të jetë fitues në Serbi, ngase kur është në pyetje çështja e Kosovës, si Tadiqi edhe Nikoliqi kanë qasje dhe ide të njëjtë për Kosovën.